Tuinbonen
Romeinen houden van hun groenten en daartoe rekenen zij ook de peulvruchten. Een populaire peulvrucht is de tuinboon. In de regio wordt het ras duivenboon verbouwd. Deze hoort bij het rantsoen van de soldaten in Albaniana en kan voor eigen gebruik in de nutstuinen in het kampdorp zijn verbouwd.
Het castellum en het kampdorp zijn, zeker in de beginjaren, afhankelijk van aanvoer van voedsel. Er is geen grootschalige landbouw zoals in de Romeinse kerngebieden. Hier aan de grens is het behelpen.
Daarbij is een ongunstige factor dat de Oude Rijn tussen Laurium (Woerden) en Matilo (Leiden) zich een weg baant door een groot veengebied. Deze corridor is in de bronstijd en ijzertijd praktisch onbewoond. Uitzondering zijn de oeverwallen waar een zeer gering aantal boeren woont in zelfvoorzienende boerderijen.
In het rantsoen van de soldaten zitten onder meer groenten en peulvruchten. Welke dat zijn, hangt af van de regio en wat daar wordt verbouwd. Enige tientallen kilometers verwijderd van Albaniana worden al langer tuinbonen verbouwd. Die kunnen dan ook als vanzelf de kant van het castellum op komen.
Tuinbonen ♥
Tijdens de opgravingen in Albaniana zijn zowel in de verblijven van de soldaten als van de officieren tuinbonen gevonden. Dit zijn duivenbonen, een kleine smakelijke bonensoort. Er zijn verschillende rassen. Deze kleine bonensoort bestaat al zo’n 8000 jaar.
