Reiskoets
De carruca is een reiskoets waarmee Romeinse reizigers zich kunnen verplaatsen. Er is een bank voor minimaal twee passagiers en voldoende ruimte voor bagage. De koetsier zit op de bok en ment de paarden, ossen of ezels. De overdekte koets is nauwelijks voorzien van vering, dus heel gemakkelijk is een lange reis niet.
De carruca is bekend uit Romeinse literatuur. Er is onder meer een stukje poëzie van de Romeinse dichter Horatius die vlak voor het begin van de jaartelling van Rome naar Brindisi reist. Uit het gedicht blijkt dat de dagelijkse afgelegde afstand over de Romeinse geplaveide wegen tussen de veertig en zestig kilometer ligt.
De carruca is ook bekend door afbeeldingen. In het Musée Calvet in Avignon hangt een fraai reliëf met een carruca voortgetrokken door twee paarden. En in Pompeii is een kleitablet gevonden met een afbeelding van een carruca.
Langs de Nedergermaanse Limes wordt ook gereisd met een carruca. In een Romeins graf bij Keulen, de Romeinse hoofdstad van Nedergermanië, zijn resten van een carruca aangetroffen. De gevonden metalen onderdelen in combinatie met bekende afbeeldingen van een carruca waren voldoende om een Romeinse reiskoets te reconstrueren voor het Romeins-Germaanse Museum in Keulen.
In museumpark Archeon is een replica van de reconstructie te zien. Op de foto staat een andere reconstructie van de carruca. De Romeinse reiswagen wordt voortgetrokken door ezels, ossen of paarden. De koets is door de menner op de bok goed te besturen door de kleinere voorwielen. Vering is er niet of nauwelijks. De reiswagens zijn voorzien van metalen onderdelen, zoals de wielen, en van metalen versiering.
