Tunica

Oorspronkelijk wordt een tunica kant-en-klaar geweven. Inclusief de halsopening, dus zonder dat er knipwerk aan te pas komt. Soms is het kledingstuk zelfs een koker, waardoor er ook geen genaaide zijnaden zijn.

Met de ontwikkeling van grotere en technisch betere weefgetouwen wordt het mogelijk om veel langere lappen stof te weven. Ongeveer vanaf het begin van de jaartelling worden balen wollen en linnen stof door het hele Romeinse Rijk verscheept. Het vervaardigen van kleding verschuift dan ook van huisvlijt naar een industrie.

Mannen en vrouwen

Zowel mannen als vrouwen dragen tunica’s. Het enige verschil is de lengte. Mannen hebben in de regel een tunica die ongeveer op de knie eindigt en die van vrouwen raakt de grond.

De tunica van legionairs is vaak iets korter als de gordel eenmaal is omgegord. Jagers en ruiters dragen een korte tunica met een broek eronder. Onder een toga wordt een kuitlange of enkellange tunica gedragen.

Variaties

Het basismodel van de tunica bestaat uit een rechte lap stof met een halsopening en gaten voor de armen. Een tunica kan ook korte mouwen hebben, die tot de elleboog reiken. Ook zijn er tunica’s met lange mouwen. Als het kouder weer is worden verschillende tunica’s over elkaar gedragen, waarbij die met de lange mouwen het onderkleed is en de tunica zonder of met korte mouwen het bovenkleed. Populair zijn tunica’s met clavi oftewel twee sierbanden aan weerszijden van de halsopening.

Provinciale kleding

Naast de basistunica zijn er ook veel andere kledingstukken. Vooral in de provincies wordt de eigen inheemse dracht gedragen, die vaak onopvallend is aangepast aan Romeinse gewoonten. Dat werkt overigens ook andersom: inheemse kledingstukken verschijnen zomaar in Romeinse garderobes.