Spinnen, weven en textielproductie
Een van de ambachten die specifiek in een Romeins kampdorp wordt beoefend, is de textielproductie. Textiel is een breed begrip. Het begint met het verwerken van vlas tot linnen en van dierenhaar tot wol. Maar ook verven, verschillende weeftechnieken en het maken van een eindproduct hoort hierbij.
Vanaf de eerste eeuw evolueert textielproductie van huisvlijt naar een industrie, compleet met export en import van balen stof. Dat neemt niet weg dat vrijwel alle vrouwen kunnen spinnen en weven. De ontwikkeling van de textielindustrie heeft vooral te maken met de ontwikkeling van het weefgetouw. Door geavanceerde weefgetouwen kunnen grote balen stof worden geweven.
Zo’n industrie is echter zeer onwaarschijnlijk in een dorpje bij een kazerne in het grensgebied met het vrije Germania. Hier zullen ongetwijfeld bij tijd en wijle grotere hoeveelheden stof zijn aangevoerd of bestellingen van kant-en-klare legertunica’s per boot zijn afgeleverd. Kleding voor burgers en voor soldaten in hun vrije tijd is een ander verhaal.
Kleding zelf maken
De meeste vrouwen maken kleding voor zichzelf en hun gezin. Zij weven de stof en naaien het kledingstuk. Maar, er zijn ook vrouwen die de kost verdienen met het maken en verstellen van kledingstukken. Daarnaast is het verven van draden of geweven stof niet gemakkelijk, dus ook dit is iets waar vrouwen geld mee verdienen als zij hier handig in zijn.
Geweven banden
Behalve tunica’s en mantels worden bijvoorbeeld ook de banden, als clavi of als ceintuur, geweven. Dit gaat niet op een weefgetouw, maar met een weefkam of met weefkaarten. Met een weefkam wordt dezelfde techniek gebruikt als met een weefgetouw. Dit heet bandweven. Kaartweven is veel ingewikkelder om uit te voeren. Er kunnen geraffineerde patronen mee in banden geweven worden.
Erfstukken
Ondanks het gevoel voor mode dat uit fresco’s, beelden en andere afbeeldingen blijkt, zijn kledingstukken soms ook erfstukken. Dat geldt dan vooral voor de ‘zondagse’ dracht en voor bijvoorbeeld een toga.
