Schildrij
Een belangrijke Romeinse gevechtsformatie is de schildrij. De soldaten staan vlak naast elkaar en hun schilden raken elkaar, zij vormen zo een linie. Hierdoor ontstaat een gesloten formatie die door de vijand moeilijk te doorbreken is.
Een enkele schildrij is de voorste rij van een grotere formatie, het leger in slagorde, of er zijn in een kleinere formatie meer schildrijen na elkaar. De schilden vormen dan een min of meer aaneengesloten verdediging.
De schilden kunnen echter onderling ook iets meer ruimte bieden, zodat de zwaardarm vrij is om de vijand neer te steken. Als de zwaarden worden ingezet, worden in een aanval ook de schilden gebruikt.
Waarschijnlijk is tussen de soldaten onderling ongeveer 90 centimeter in de breedte voldoende om het zwaard te gebruiken, maar is in de diepte tussen de rijen rond de 2 meter nodig om een werpspeer in te zetten.
Elk schild is voorzien van een umbo, een metalen bolling ter bescherming van de hand die het schild vasthoudt, en van een metalen rand rond het houten schild. Beide kunnen worden ingezet om rake klappen uit te delen.
Het aantal schildrijen, de linies, hangt af van de omstandigheden: het terrein en de omvang van het vijandelijke leger. Vaak vecht de eerste linie, kan de tweede linie gebruikmaken van wapens en is de derde linie reserve. De linies wisselen, zodat er telkens met ‘vers bloed’ wordt gevochten.
Het vormen van schildrijen of linies is onderdeel van de trainingen.
