Romeinen eten kaas

Kaas wordt in het hele Romeinse Rijk gegeten. Het is zelfs een normaal onderdeel van het normale rantsoen van Romeinse soldaten. Er is kaas van geiten, schapen en runderen, maar ook van ezels, paarden en kamelen. Kaas wordt zowel met brood gegeten als verwerkt in gerechten.

Houdbare kaas

Harde kaas is houdbare kaas. Aan de verse melk wordt stremsel toegevoegd. Dit wordt gemaakt van zoutzuur uit de maag van een geit of lam. Alternatief is vijgenboomsap, en dat schijnt erg lekker te zijn, of de bloem van wilde distel. De melkkuip moet vervolgens warm worden gehouden, maar niet te dicht bij een vuur. Het gestremde product heet wrongel.

Vervolgens worden de kaasbrokken in rieten manden gedaan om uit te lekken. Hiervoor wordt een gewicht op de kaas geplaatst. De vloeistof die uit de kaas-in-wording loopt, heet wei. De kazen worden vervolgens gezouten en op planken gelegd op een koele donkere plek om te drogen. Tijdens het droogproces worden de kazen een paar keer geperst en opnieuw gezouten.

Verse kaas

Verse kaas is niet heel lang houdbaar, in tegenstelling tot harde kaas. Verse kaas wordt gemaakt van uitgelekte wrongel. Eenmaal uitgelekt gaat de kaas in een pekelbad of wordt bedekt met zout. Daarna moet de kaas even drogen.

Het eindproduct is vergelijkbaar met ricotta, meikaas of cottage cheese. Vaak wordt de verse kaas in een bolletje gekneed en zo verkocht. Er zit niet heel veel smaak aan verse kaas en daarom worden smaakmakers door de kaasmakers toegevoegd of gewoon zelf thuis aan een bolletje verse kaas. Zo'n kruidenkaasje heet moretum.