Medicijnen
De moderne pijnstiller aspirine kennen de Romeinen ook al. En dat is niet het enige medicijn waar zij mee bekend zijn. De Romeinse heelkunde is oorspronkelijk gebaseerd op natuurgeneeswijzen en kruidenkennis. Pas onder de eerste keizer Augustus verandert dit.
In de medicijnkist van een Romeinse medicus liggen veel planten en kruiden met een geneeskrachtige werking. Tot de eerste eeuw zijn het vooral geneeskrachtige kruiden, planten en andere medicamenten die door de artsen worden gebruikt om patiënten te helpen. In de eerste eeuw is er, onder invloed van de Griekse geneeskunde, een omwenteling van natuurgenezer naar een medicus die meer lijkt op een moderne arts. De nadruk verschuift dan van natuurgezing naar chirurgie.
Sommige medicijnen bestaan in de Romeinse tijd al heel lang. Ötzi, een 5300 jaar geleden in de Alpen gestorven man, had berkenzwammen en adelaarsvaren bij zich. De zwam is een ontstekingsremmer en de varen werkt tegen parasieten.
Een ander oud en algemeen gebruikt medicijn is wilgenbast. De werkzame stof is dezelfde als in moderne aspirine. Als je op een stukje wilgenbast kauwt, komt dit stofje vrij en verlicht zo pijn en koorts. Wij nemen een pilletje als pijnstiller, de Romeinen kauwen op wilgenbast.
Weegbree en zuring werken goed tegen scheurbuik, veroorzaakt door vitamine C gebrek. De Romeinse militairen langs de Limes blijken hieraan te lijden.
Als verdovende drank wordt mandragorawijn gebruikt. De botanicus Dioscorides schrijft in de eerste eeuw dat de plant in wijn wordt getrokken. Het drankje wekt slaap op en is geschikt als verdovend middel. De mandragora oftewel alruin is dodelijk, dus er moet goed op de hoeveelheden worden gelet.
Veel van deze natuurlijke medicijnen worden nu nog steeds gebruikt onder de noemer huis-, tuin- en keukenmiddeltjes.
Planten in de omgeving ♥
Wilg, weegbree en zuring groeien in de omgeving van castellum Albaniana.
