Hier en daar een groepje boerderijen
Het landschap is de delta van een grote rivier: de Rijn. Langs de rivier zijn oeverwallen met hier en daar verhoogd terrein in de riviervlakte. Er zijn moerassige veenbossen en rietvelden en daarachter uitgestrekte en hoge veenkussens. Toch wordt het gebied bewoond in kleine nederzettingen.
De spaarzame bewoners maken gebruik van paden, maar vooral van het uitgebreide waternetwerk om zich te verplaatsen. Wegen zoals de Romeinen die kennen, zijn er niet. Ook woont de inheemse bevolking niet in steden. Nee, deze mensen wonen in boerderijen met lemen wanden en strooien daken gelegen op een verhoging in het terrein. Een nederzetting bestaat uit een of twee boerderijen, soms drie, waarvan de bewoners tot dezelfde familie behoren.
Zij zijn overigens wel gewend aan de aanwezigheid van ‘de Romeinen’. Al tientallen jaren, sinds de veldtocht van Drusus, is het gebied van de Frisii een bevriende stam waar handel mee wordt gedreven en waar ook wordt gerekruteerd voor het leger. Er wordt zelfs belasting geheven. Pas na 47, als de Rijn officieel de grens van het Romeinse Rijk wordt, verdwijnen de Frisii uit het Rijngebied.
In de winter van 40-41 wordt in dit dun bevolkte gebied in een corridor tussen de moerassen en veengebieden aan de noord- en de zuidkant van de grote rivier Rijn een Romeins castellum gebouwd. Op een willekeurige plek. Of niet?
Nee, niet echt. De Romeinen kiezen bewust deze plek langs de rivier voor de bouw van Albaniana, omdat er net een castellum in past met goed zicht op de overkant waar de Kromme Aar haar monding heeft.
