Goden en Romeinen
De Romeinen gaan gemakkelijk om met goden. Net als andere volkeren in de Oudheid hebben zij er veel en is iedereen vrij om zijn of haar eigen religie aan te hangen. Tijdens de eerste eeuwen van het Romeinse keizerrijk is de enige constante de keizercultus.
Het oorspronkelijke Romeinse godenrijk is vooral vergelijkbaar met het Griekse. Daarom zijn ook veel goden en godinnen zowel van Griekse als van Latijnse namen voorzien. Zo zijn oppergod Zeus en Jupiter dezelfde goddelijke persona, evenals godin van de wijsheid Athena en Minerva of godin van de jacht Artemis en Diana. Voor hen worden grote tempels gebouwd.
Minder verheven zijn de huisgoden, de Laren. Zij beschermen huis en haard en worden geassocieerd met de voorouders. De Laren hebben hun plaats in een lararium en worden in elk huishouden vereerd. Keizer Augustus introduceert zijn eigen genius, persoonlijke beschermgeest, in deze cultus.
In de vroege keizertijd ontstaat de keizercultus. Een, meestal overleden, keizer krijgt een goddelijke status en een eredienst. In principe gaat het om persoonsverheerlijking. Deze wordt toegevoegd aan de bestaande individuele geloven. Het principe is dat iedereen zijn of haar eigen goden vereerd plus de keizers met goddelijke status.
Het adopteren van een ‘vreemde’ god in de eigen cultus is voor de Romeinen gewoon. Zodra een gebied is overwonnen, worden de goden van de bewoners geromaniseerd. Vaak worden de oorspronkelijke namen gecombineerd. Een voorbeeld is Hercules Magusanus. De Bataafse god Magusanus en de Romeinse Hercules zijn naadloos samengevoegd en worden als een en dezelfde god vereerd onder de naam Hercules Magusanus.
Op de foto een weergave van Jupiter op een zuil op een tempelterrein.
