Gallia Belgica
Gallia Belgica is een Romeinse provincie die door generaal Julius Caesar tijdens de Gallische Oorlogen is gevormd. In Caesars tijd wonen in het uiterste noorden van dit gebied aan de kust de Menapiërs en aan de oostkant van de Schelde de Eburonen. Nadat de Eburonen overtuigend zijn verslagen, wordt de provincie gecreëerd.
Gallia Belgica krijgt in eerste instantie als noordgrens de Rijn, de latere Limesgrens. Pas in het jaar 89 worden Germania Inferior en Germania Superior aparte Romeinse provincies. Tijdens de Gallische Oorlogen (50 tot 58 voor het begin van de jaartelling) worden als bewoners door Julius Caesar voor het meest noordelijke deel de Menapiërs aan de kust en de Eburonen in het binnenland genoemd.
Maar Gallia Belgica, het gebied van de Belgae, omvat veel meer stammen. De provincie ligt tussen Rijn, Marne, Seine en de Noordzee. Belgae is een verzamelnaam voor tientallen grotere en kleinere stammen die Gallisch en Germaans zijn. Het gaat dus zeker niet om één samenhangend volk. Al vormen zij in 54 wel een grote coalitie die gezamenlijk tegenstand biedt aan Caesar die hun landen wil veroveren.
De Eburonen bewonen het gebied tussen Rijn en Maas. Zij worden in 57 in eerste instantie, samen met de andere Belgische stammen, door Julius Caesar verslagen in de Slag bij Aisne. In 54 komen de Eburonen tegen de Romeinse overheersers in opstand onder leiding van hun koning Ambiorix.
Die opstand loopt slecht af. Een groot deel van de Eburonen wordt vermoord en veel anderen worden als slaaf verkocht of verjaagd. Naderhand worden de leden van de kleine stam van de Texuandri, in de huidige Kempen, als nazaten gezien.
Illustraties: kaart van Gallia Belgica (boven) en Gallia Belgica op de Peutingerkaart (onder)
