Amputatie
Een schrikbeeld voor Romeinse soldaten is een amputatie. Als een arm of been niet meer te opereren is, zal de legerarts hiertoe overgaan. De medicus militaris is goed bekend met amputaties. Op een slagveld is het vaak de enige methode om het leven van een soldaat te redden. Maar ook bij een zware infectie is amputatie soms het laatste redmiddel.
Hoewel de Romeinse artsen zeker kundig zijn, is de geneeskunde nog niet zover ontwikkeld als tegenwoordig. De instrumenten zijn voor een groot deel weliswaar niet van de moderne te onderscheiden, voor medicijnen geldt dat niet en ook de hygiëne is niet hetzelfde als nu.
Een van de grote ontdekkingen in de moderne tijd is penicilline en zoiets als een tetanusinjectie. De Romeinen moeten het zonder doen. Bruut, maar effectief, is het dichtbranden van wonden. Hierdoor worden over het algemeen ook mogelijke infecties in de kiem gesmoord.
Desondanks kan een wond geïnfecteerd raken. Speciaal in de dicht op elkaar staande barakken in een castellum als Albaniana dat ook nog eens in een moerassig gebied staat. Narigheid zit dan in een klein hoekje.
Een soldaat met een ernstige wond wordt dan ook gewaarschuwd voor de gevolgen als hij zich niet goed laat behandelen. De legerarts is ook niet te beroerd om zijn woorden kracht bij te zetten door het tonen van een zaag.
